...	جمعه 86 تیر 29 8:28 صبح
آنگاه که خدایان در برابر مرگ به زانو درآمدند            ما را اموختند درس زندگی بر خاک.                                                             پابلو نرودا قرار است سعی در فراموشی باشیم مزمن آی من لال من به لب میگیرمت با هجاهای بلند و می اندیشمت       خود اگاه تر از دختران هرچه میدان های وسیع پراگ و می اندیشمت با اشتهایی مضاعف         در عصیانی ما قبل تر از کلمه...   ما یکدیگر بودیم           در لباسی محرمانه که سال ها بعد تر از این قوت لایموتمان را روزه گرفتیم  به هر چه زاری تو مادر زادی حنجره ات سنگ داشت و من درد حلاجیم را....   هجی نمی شوی در من که دور بودم             با لباسی رسمی و تو دیگران بیشتری می شدی در زایش لبهات   به خیابان رفتیم به دغدغه ی روزهای مرا یاد تو را باشد .... ....فراموشیی به فرض مساله آثار انگشتانت قتل عام مخابره شدی به فاتحه خوانانی مست و سایه ات در فکرپوشیی عظیم زندگی شد   آی عریانی هرچه در من می اندیشمت به قرار اردوگاه های هیچ... به قرار دست های کدام... می اندیشمت و سنگ می خوریم روزه می گیریم و سنگ می خوریم روزنامه می خوانیم و سنگ عشق می ورزیم و سنگ پشت سنگ.... .... به لب می ایی در سنگفرش میدانی وسیع تر از کلمه                                                                        وسیع تر از باد نوشته شده توسط زهرا اسکندری
	نظرات دوستان []